Pompa Funebris

Czekamy wieczność. Oni na scenie, ja na widowni. Chociaż mam wrażenie, że jestem tam z nimi i siedzę na jednym z krzesełek pod białą ścianą w towarzystwie hipnotycznie wirującej pralki. Obserwuję ich, patrzę na pomniejsze ruchy. Gdy coś się zaczyna, zaraz obumiera. Dwaj mężczyźni stoją w milczeniu, w tle odgłosy pralni. Są gotowi by przekazać nam swoje tajemnice, by wzburzyć polityczną mową albo wzruszyć osobistą historią. Wydaję mi się, że jeden z nich delikatnie rozchyla wargi, że zaraz nabierze powietrze w płuca. Przerywa mu muzyka. Rozchodzą się. Próbują tańczyć, kobieta dołącza do tej niechcianej choreografii, ale za chwilę wszystko się rozpada. Formy są zbyt słabe, zbyt niestabilne by trwać dłużej niż westchnięcie.