Poranek

W spektaklu przywołano liturgiczną praktykę risus paschalis, śmiechu wielkanocnego, praktykowanego przez całe wieki w trakcie homilii świątecznej, akcentującej "rodzajowo żartobliwą" stronę zmartwychwstania - wszystko, by wzbudzić w wiernych prawdziwą radość wielkanocną (praktyka zaniechana w obliczu zagubienia pierwotnego impulsu na rzecz "grubych żartów")… a przecież pretekstów dla risus paschalis nie brakuje w ewangelicznym zapisie dni po zmartwychwstaniu aż do wniebowstąpienia Chrystusa - co potwierdza również tradycja oficjów dramatycznych i późniejszych misteriów - o czym warto wspomnieć, bo spektakl wyrasta z teksów biblijnych - przede wszystkim nowotestamentalnych, chrześcijańskiej Tradycji, ale szuka również inspiracji w historii teatru europejskiego.