Pena Flamenca Triana

Flamenco to nie tylko rodzaj muzyki i tańca, to magia, która przenika duszę i wywołuje intensywne emocje u tych, którzy jej doświadczają. To sztuka, która wywodzi się z długiej historii i bogatej kultury Południa Hiszpanii, ale jej wpływ na ludzkie serca i umysły jest uniwersalny.
Przez śpiew, muzykę i taniec artyści flamenco przekazują całą gamę emocji, od miłości i radości po rozpacz i melancholię. W trakcie koncertu widzowie zostają wciągnięci w wir tych emocji i mogą poczuć magię, którą trudno opisać słowami, ale która pozostaje w naszych sercach na zawsze.

Projekt Peña Flamenca TRIANA ma charakter cyklicznych koncertów, a jubileuszowa 50-ta edycja tego projektu będzie obchodzona z rozmachem. Z tej okazji gospodarze peñi Marta Robles i Arturo El Polaco zaprosili znakomitych gości z Hiszpanii. Będzie to niezapomniany wieczór pełen pasji, rytmu i emocji, których tylko flamenco może dostarczyć.

50. Peña Flamenca TRIANA
22 i 23 września 2023

Wystąpią:
Rafael Ramirez - taniec
Lucía Ruibal - taniec
Rosa Linero - śpiew
Arturo El Polaco - gitara
Marta Robles - taniec

Od kilku lat patronem projektu jest Polsko-Japońska Akademia Technik Komputerowych, więc aula PJATK co jakiś czas rozgrzewana jest do czerwoności przez ogniste flamenco, a ściany budynku słyszały już nie jedno "¡ole!".

RAFAEL RAMIREZ rozpoczął naukę tańca flamenco w wieku 3 lat w rodzinnej Esteponie w prowincji Malaga, a w wieku 11 lat już wiedział, że chce być profesjonalnym tancerzem i poświęcił się dalszej nauce i zdobywaniu szlifów scenicznych. Przez kilka lat mieszkał w Sewilli, będącej współczesną mekką flamenco, a następnie przeprowadził się do Madrytu, gdzie mieszka do dziś  występując nanajlepszych madryckich scenach.

W 2021 r. zdobył główną nagrodę  - El Desplante - podczas konkursu w ramach festiwalu de Cante de las Minas, natomiast w tym roku został okrzyknięty przez jury Rewelacją Festiwalu Flamenco w Jerez la Frontera (Premio: "Artista Revelación").

Styl taneczny Rafaela Ramireza można scharakteryzować jako harmonijne połączenie tradycji z nowoczesnością. Jego taniec jest nie tylko technicznie doskonały, ale przede wszystkim głęboko emocjonalny. Za każdym ruchem skrywa się intymna opowieść, nasycona tęsknotą, miłością lub furią czy desperacją.

LUCIA RUIBAL jest absolwentką szkoły baletowej w Maladze, ale jej językiem artystycznym stało się flamenco, a głównym terenem rozwoju kariery - Sewilla i Madryt. Jej taniec jest połączeniem wdzięku i elegancji, jakie daje klasyka, oraz siły i intensywności, które charakteryzują sztukę flamenco i które współgrają z gorącym temperamentem artystki.

Lucía Ruibal prowadzi własny zespół taneczny, a także uczestniczy w wielu projektach pod kierunkiem renomowanych artystów. Była  solistką w spektaklu "Flamenco hoy" reżyserowanego przez słynnego Carlosa Saurę i brała udział w światowym tournée tego przedstawienia.

MARTA ROBLES jako 10- letnia dziewczynka rozpoczęła naukę tańca towarzyskiego i szybko znalazła się w grupie turniejowej. Jako 15-latka zetknęła się z tańcem flamenco, który był dla niej objawieniem i stał się niemal od razu jej drogą życiową.

Obecnie jest działalność artystyczna skupia się na działalności zespołu LOS PAYOS oraz na projekcie "Peña Flamenca TRIANA", który polega na cyklicznych koncertach z udziałem śpiewaków i tancerzy z Andaluzji, podczas których Marta ma okazję współpracować ze znakomitymi artystami z kolebki flamenco i poczuć dreszczyk emocji jakie niesie improwizacja.

ARTURO EL POLACO MUSZYŃSKI - gitarzysta flamenco, współzałożyciel TRIANY, lider grupy LOS PAYOS, pomysłodawca i kierownik artystyczny projektu Peña Flamenca TRIANA. Jest wybitnym instrumentalistą o wirtuozerskiej technice i wspaniałej wyobraźni muzycznej, a także specjalistą w dziedzinie rytmu i żywą encyklopedią wiedzy o flamenco.
W muzyce flamenco najbardziej fascynuje go wspólna improwizacja i rola gitarzysty jako akompaniatora i osoby, która spaja całość utworu i nadaje mu ostateczną formę. Rozumienie śpiewu, jako źródła sensu w sztuce flamenco i tańca, jako nośnika energii i rytmu, daje gitarzyście możliwość głębokiego zanurzenia się w "tu i teraz" i grania muzyki, która pojawia się sama, która niejako "spływa z góry".