Grupa Rafała Kmity

W dobie degrengolady produkcji teatralnych ta propozycja znacząco odcina się jakością od tła. (...)
Oglądając polskie scenki rodzajowe rozgrywające się w taksówce, pociągu, na ławce, jak w krzywym zwierciadle oglądamy naszą rzeczywistość. Życie gna tak szybko, że z kolejnych dni zapamiętujemy wyłącznie dźwięk budzika. Biegniemy nie za marzeniami, ale forsą i najlepszymi wynikami w robocie. A kiedy pracownik nie przychodzi do pracy i okazuje się, że zmarł, jego szef jest zdolny wyłącznie do komentarza: "Ten, to zawsze wiedział, jak się wymigać". Okazuje się, że społecznym ekstremom - takim jak staruszka spod znaku moherowego beretu i dresiarz - jest do siebie bardzo blisko. A nam, przeciętnym obywatelom, najłatwiej rozmawiać przy pomocy rozwiązującej, jak i kneblującej języki wódki. Kluczowym punktem spektaklu jest skecz o końcu świata. Widzowie telewizji emocjonują się swoim odejściem zaprogramowanym przez jedną ze stacji, która uciekła się do takiego chwytu, żeby zwiększyć oglądalność. Śmiejemy się z nas samych - sterowanych przez media, opinie, innych ludzi. Nasuwa się pytanie: "Gdzie ukryliśmy się my sami?". Warto na nie odpowiedzieć, wychodząc z teatru, aby - jak chcą kabareciarze - "napić się życia".
(Barbara Gruszka-Zych "Gość Katowicki")

Scenariusz i reżyseria: Rafał Kmita
Muzyka: Bolesław Rawski
choreografia: Jarosław Staniek


Skład aktorski:
Katarzyna Chlebny / Agata Myśliwiec, Arkadiusz Lipnicki, Marcel Wiercichowski, Dariusz Starczewski, Piotr Plewa i Karol Wolski