Sonata jesienna

Matka, egotyczna i autorytarna, wypełnia swoją obecnością dom córki, narusza jej kontemplacyjny tryb życia, kompulsywnie zagaduje ciszę. Córka, z początku podporządkowana matce - wybucha i bez żadnych zahamowań zalewa matkę swoim żalem. Pod jej powściągliwością kryje się morze nienawiści, poczucia krzywdy i niezagojonych ran z dzieciństwa i wczesnej młodości. Matka czuje się przyparta do ściany, przygnieciona zarzutami jednej córki, chorobą i cierpieniem drugiej, wreszcie zżerana przez poczucie winy, błaga o czułość, której nie otrzymuje. W Sonacie jesiennej Ingmar Bergman tworzy idealny horror psychologiczny i wrzuca bohaterów w potrzask bez wyjścia, z którego ucieczka - nawet ta dosłowna, na którą matka ostatecznie się decyduje, nie może dać ulgi, bo jest tylko ucieczką od samej siebie.