Jerzy Mazzoll & Witold Oleszak

To musiało w końcu się zdarzyć! Po latach poruszania się po niezbyt odległych, ale jednak nieprzecinających się orbitach dojdzie do prawdziwego zderzenia muzycznych planet-gigantów. Rezerwujcie sobie ten piątkowy wieczór na solowe opowieści snute przez klarnety i fortepian, ale przede wszystkim - tak długo oczekiwany duet!

Rozkład jazdy:
Jerzy Mazzoll solo
Witold Oleszak solo
Mazzoll / Oleszak duo

Jerzy Mazzoll jest uważany za jednego z najciekawszych obecnie klarnecistów w Polsce (Jazz Forum, "Drgawy" TVP1). Swoją konsekwentną praktyką przyczynił się do prawdziwego renesansu klarnetu na polskiej scenie muzyki improwizowanej, można też powiedzieć, że był pierwszym polskim basklarnecistą. Inspirował i nadal inspiruje całe pokolenia improwizatorów. Główną oś jego pracy twórczej stanowi idea arhytmii jako akceptacji błędu i dowartościowania tego wszystkiego, co odrzucamy jako wykonawcze niedoskonałości. Od lat jego sztandarowy utwór stanowi kompozycja "jeden dźwięk" opierająca się na około godzinnym, nieprzerwanym wykonaniu na klarnecie basowym najniższego dźwięku C, co jest możliwe przy użyciu techniki oddechu cyrkulacyjnego, którą Mazzoll opanował po mistrzowsku. Wykorzystuje w swojej grze zarówno elementy klasyki, jak i muzyki współczesnej; reprezentuje linię jazzowych klarnecistów: Goodman, La Porta, Giufree, Lacy(ss). Ma na swoim koncie współpracę z wieloma znakomitymi postaciami europejskiego jazzu, jako klarnecista i kompozytor: Django Bates, Alfred Harth, Jeffrey Morgan, Vytautas Labutis, Niels Landgren, Tony Oxley.

Oprócz debiutanckiej płyty Mazzoll & Arhythmic Perfection "a", wydał w Europie zachodniej płytę "Newborn" tria Perplex: Mazzoll - Chastka - Hölker, którą wyprodukował znany angielski perkusista Tony Oxley. Inne albumy wydane pod jego marką to m.in. "out out to lunch" "single 3" " rozmowy s Catem" we współpracy z Kazikiem Staszewskim. Zagrał też gościnnie na płycie "Kablox - niesłyna histaria" grupy Kury Tymona Tymańskiego. Jest autorem muzyki do awangardowych filmów i multimedialnych instalacji (Bolero, Point City, Midnight Shakespeare) w Polsce, Holandii i Niemczech, a także pełnometrażowego filmu fabularnego "Jutro będzie niebo" w reż. J. Marszewskiego i filmu dokumentalnego "Słowa jak ściany" o Małgorzacie Hillar (TVP2). Jest współtwórcą formy scenicznej zwanej dyfuzją, która powstała przy współpracy z R. Knuthem w ramach projektu Diffusion Ensemble, gdzie brał udział w pokazach obok takich artystów, jak: Harald Naegeli, Jenny Holzer, Felix Droese.

Obecnie współpracuje z Igorem Boxxem (połową jednej z najsławniejszych poza granicami kraju polskiej grupy Skalpel), Emiterem (legendarna grupa Ewa Braun) oraz zespołem Lipali. Grywa na festiwalach w kraju i za granicą (Wilde Töne, Jazz Baltica, Warsaw Summer Jazz Days), a także sam jest ich organizatorem (m.in. wszystkie krajowe i zagraniczne edycje festiwalu Art Depot oraz Yass-no, a obecnie Arhythmic Perfection Plan w Filharmonii im Mieczysława Karłowicza w Szczecinie). Od 2018 r. prowadzi autorski program radiowy "Mazzoll Arhythmic Radio". W swojej dyskografii ma ponad 20 albumów (w tym studyjne i koncertowe), ostatnie płyty "mazzboxx" oraz "być" ukazały się w 2021 i 2022 r.

Witold Oleszak - naukę muzyki rozpoczął w wieku 5 lat. Po latach formalnej edukacji (fortepian klasyczny) porzucił szkołę, występując jako członek para-teatralnych i avant-rockowych grup. Te doświadczenia, najbardziej wpłynęły na jego rozwój artystyczny. Od 1989 studiował architekturę (jest dyplomowanym architektem), jednocześnie samodzielnie kontynuował naukę gry na instrumencie. W tamtym czasie tworzył utwory-ilustracje dla teatru alternatywnego i koncepcje partytur graficznych. Zazwyczaj gra na fortepianie, fortepianie preparowanym, instrumentach własnej konstrukcji oraz zdewastowanych i uszkodzonych. Przez ostatnią dekadę był całkowicie oddany swobodnej improwizacji. W 2021 roku powrócił do pisania muzyki graficznej i wykonawstwa muzyki komponowanej. Maciej Lewenstein, w swojej książce "Polish Jazz Recordings and Beyond" napisał: "On jest absolutnym objawieniem: jego gra jest rodzajem mieszanki stylów Johna Cage'a i Cecila Taylora, wyniesiona na całkowicie nowe horyzonty".